Activisten zijn geen criminelen

Zo omschreef de Voorzitter van het Algemeen Boerensyndicaat onze werkwijze als de ‘smerige praktijken van Animal Rights’, werd volgens hem ‘alles in scene gezet’ en zijn wij ‘criminele extremisten’. Ieder zijn mening natuurlijk, maar het trachten criminaliseren van dissidente stemmen in de samenleving is een truc die zo oud is als de straat en waar kritische mensen meestal doorheen kijken.

De Hogere Regionale Rechtbank van het Duitse Saksen-Anhalt gaf de dierenactivisten dus gelijk, het volgt daarin de beslissingen van de lagere rechtbanken. Door de uitspraak van het hoger gerechtshof is de vrijspraak van de activisten nu rechtsgeldig. Het welzijn van de dieren werd veel belangrijker geacht dan de huisvredebreuk, de rechtbank vond de actie gerechtvaardigd vanuit het oogpunt van de noodtoestand waarin de dieren zich bevonden.

Het vonnis van het Hooggerechtshof bevestigt tegelijkertijd het falen van de controles op dierenwelzijn door de overheid. De argumenten van tegenstanders werden door de rechter opnieuw verworpen: ‘men kan niet opwerpen dat het controleren van fokkerijen een zaak is van de overheidsdiensten, als deze diensten in de praktijk hun taak niet uitvoeren.

De situatie in Duitsland verschilt niet veel van die in Vlaanderen: hier moeten een paar dozijn inspecteurs instaan voor duizenden landbouwbedrijven, asielen, laboratoria, dierenparken, particulier gehouden dieren, noem maar op. Die mensen kunnen niet overal tegelijk zijn, waardoor controle dus vaak heel lang uitblijft. Het filmen van wanpraktijken door dierenactivisten is strikt genomen niet legaal, maar wel legitiem. Of willen we misschien liever dat alles mooi toegedekt blijft zodat we de kwalijke geur van de beerput niet hoeven te ruiken?

De beelden van dierenleed zijn nodig voor een eerlijk maatschappelijk discours over de intensieve veehouderij. Het zijn weliswaar momentopnamen, maar ze zijn daarom niet minder realistisch. Het beeld dat de industrie ophangt van haar bedrijven is vaak veel te rooskleurig en gaat voorbij aan de inherente problematiek van dieren die in veel te grote aantallen op een kleine oppervlakte gehouden worden. Daarbij stimuleren de beelden het debat over de plaats en de rechten van dieren in onze samenleving. Langzaam maar zeker evolueren we naar een meer humane samenleving, waar de empathie zich uitbreidt naar de wezens die niet voor zichzelf kunnen opkomen.

Dit is geen pleidooi voor illegale praktijken en onbezonnen acties. Wel moeten serieuze dierenrechtenorganisaties de kans krijgen om degelijk onderzoek te kunnen doen, vooral in een systeem waar controle door de overheid stelselmatig faalt. Nog beter zou zijn dat Dierenwelzijn een waardig budget kreeg van de Vlaamse overheid; nu moet het voortploeteren met drie miljoen euro per jaar, wat een lachertje is.

Het lachen is velen al vergaan, en zeker de boeren. Hun rest slechts een slachtofferrol, maar iedereen weet dat de echte verliezers steevast de dieren zijn. Gelukkig is het tij langzaam aan het keren, en wordt de publieke opinie steeds gevoeliger voor hun lot. Dat blijkt ook uit de sterke daling van het vleesverbruik. Dierenrechten zijn wat mij betreft een conditio sine qua non voor een humane samenleving. We zijn wel goed op weg.

Benoit Van den Broeck
Campagnecoördinator Animal Rights vzw