Beagles bevrijden is statement tegen onrecht

We waren iets daarvoor met twee busjes aan komen rijden. In de ene bus een team van dierenactivisten waaronder mijzelf. In het andere busje een team van Veronica. Zij waren op mijn uitnodiging meegekomen om de bevrijding te filmen. Het doel was tweeledig. Aan de ene kant zoveel mogelijk beagles bevrijden: aan de andere kant via het TV programma zoveel mogelijk mensen bereiken.

Heel veel mensen zijn niet of nauwelijks op de hoogte van het akelige lot van de vele proefdieren die verborgen zitten in proefdierfaciliteiten. Dat vandaag de dag ook nog steeds honden de dupe zijn van dierproeven is al helemaal onbekend.

De ladder die we tegen het hek van de kennel hadden gezet was het startsein van een orkaan aan geluid. Alle beagles gingen blaffen. Het huis van de proefdierverzorger was er vlak naast gelegen. Toen ik eenmaal over het hek was had ik een ander probleem. Ik hoorde de beagles wel maar ik zag ze niet. Ze hadden zich teruggetrokken in hun hokken. Aangezien het donker was en ik geen lampje bij mij had was het op de tast beagles zoeken… (check, volgende keer een lampje meenemen!).

Ik was op de hoogte van het zachtaardige karakter van de beagle. Dat is een belangrijke reden waarom zij voornamelijk gebruikt worden voor dierproeven. Maar op de tast op zoek gaan naar een angstige en bange hond is toch een ander verhaal. Geen tijd om na te denken. Vastpakken die handel! Gelukkig had ik er al snel een te pakken en gaf ik de beagle door aan mijn mede-activist.

Uiteindelijk hadden we er zes te pakken en was het toch wel heel verstandig om ons terug te trekken. Het geluid hield aan en de dierenverzorger zou toch wel elk moment naar buiten kunnen komen. De beagles moesten nog eens over het hek wat geen eenvoudige opgave was. En dat halve weiland moesten we ook nog door. Het is diep en diep triest om al die andere beagles achter ons te laten. Maar de focus lag op de geredde beagles. Elk gered dier telt. En we waren er nog niet.

De tocht door het weiland was heel bijzonder. Als een mak lammetje lag de beagle in mijn armen. In plaats van gegrom of gesnauw, een welkome lik. Een bijzonder moment dat mij raakte in het diepste van mijn ziel.

Eindelijk waren we bij de bus aangekomen. De beagles tussen ons midden. Een rollende filmcamera die het ogenblik vastlegde. Beaglebevrijder Sandra probeerde de beagles nog eten te geven. Maar zij zaten zo in het moment dat eten geen prioriteit was.

Rijden maar. Na een lange tocht door het Brabantse landschap stopten we om afscheid te nemen van de beagles. Zij werden weggebracht naar gezinnen die de beagles met alle liefde van de wereld opnamen in hun huis. En de proefdierverzorger? De volgende ochtend om circa negen uur kwam hij er pas achter dat er zes beagles minder in de kennels zaten.

Robert Molenaar, directeur Animal Rights

PS alle beagles maken het goed!