Een stille tocht tegen zinloos geweld

In de tijd dat ik als kind opgroeide, waren er enkele massale stille tochten. Stille tochten als reactie op zinloos geweld.

Ik groeide op in Vlaardingen. Toen ik in groep 7 van de basisschool zat, kwam mijn stad landelijk in het nieuws vanwege zinloos geweld. De 17 jarige Daniël van Cotthem had zijn vriendin naar het station gebracht en werd daar door een groep onbekenden in elkaar geslagen. Hij is diezelfde avond nog ‘gewoon’ naar huis gegaan en gaan slapen. Maar hij werd niet meer wakker. Een klap tegen zijn slaap was hem fataal geworden.

Wij in Vlaardingen reageerden met een stille tocht.

Wij wilden een signaal afgeven.
Wij stonden op tegen zinloos geweld.
Wij wilden dat aan iedereen laten voelen.

Er waren in die jaren meer beroemde gevallen van zinloos geweld. In veel van die gevallen waren er omstanders die niet ingrepen.

Dat begrepen we niet. Wij zouden toch ingrijpen. Wij zijn goede mensen.

Bijna ‘helaas’ maakten wij zoiets nooit mee. We konden er alleen over fantaseren hoe wij wel zouden ingrijpen. Zoals ik en vele anderen dat ook deden tijdens de geschiedenisles. Wat zou ik gedaan hebben in tijden van onrecht? Zou ik tijdens de Tweede Wereldoorlog een verzetsheld zijn geweest? In mijn fantasie wel.

Niet alleen veel geweld is zinloos. Ook veel van onze gedachten hebben geen nut. We spenderen onze denkenergie aan fantaseren over ‘wat als’ en denken te weinig over de problemen die er nu zijn en waar we wel wat aan kunnen doen.

We leven historisch gezien in een geweldige tijd. In Nederland genieten veel mensen van ongekende vrijheid en welvaart. Dat wij het zo goed hebben, kan ons ook blind maken en de arrogantie doen hebben dat er nu niets is om tegen in verzet te komen.

WIJ STAAN HIER, omdat we weten dat er wel iets is om tegen in verzet te komen.
Wij staan hier voor alle dieren, die geen mens zijn, maar evengoed pijn kunnen voelen. En die ook daadwerkelijk pijn voelen in de stallen, de vrachtwagens, de kooien, visnetten, circussen, dolfinaria, dierentuinen, weilanden, al die andere plekken, en in de slachthuizen.

Zinloos geweld.

Wij staan hier voor de slachtoffers. Voor de koeien en kalfjes die van elkaar gescheiden worden, de vissen die langzaam stikken op de dekken van schepen, de varkens en haantjes die worden vergast, en voor alle andere dieren die worden mishandeld en gedood.

Zinloos geweld.

Én we staan hier omdat wij onderdeel zijn van een beweging die zich hier bewust van is en er einde aan wil maken.
Wij staan hier om steentjes te verleggen.
Wij staan hier om de loop van de geschiedenis te veranderen.

Het gebruiken van dieren is primitief en barbaars. De meeste dieren gebruiken we voor consumptie. We kunnen gewassen oogsten en daar burgers en allerlei ander lekkers van maken. Maar nee, we brengen miljarden dieren in leven. Zodat we deze gewassen aan hen kunnen voeren. Zodat wij hun melk kunnen afnemen, of hun eieren, of zelfs hun leven, om hun spierweefsel te kunnen consumeren. Zelfs als je over geen enkel empathisch vermogen beschikt, kun je dat als primitief bestempelen: het is zo inefficiënt als iedere 10 euro die je hebt, te ruilen voor 1 euro.

MAAR ALS JE EEN GREINTJE EMPATHIE HEBT, dan VOEL je dat het niet deugt. Dat het immoreel is om over het leven van een ander te beschikken. Dat het walgelijk is om dieren in leven te brengen om ze te gebruiken en te doden. Dat het zinloos geweld is.

Wij houden een stille tocht, omdat we willen dat Nederland dat voelt.

We kunnen niet voor ieder slachtoffer een stille tocht houden. Ik kan zelfs als de slachtoffers namen zouden hebben, die niet eens oplezen, omdat er alleen al in de slachthuizen 80 dieren gedood worden in de tijd die het mij kost om één naam op te lezen.

We kunnen wel stil zijn, vandaag, voor al die slachtoffers. En we kunnen, morgen, verder gaan met onze strijd.

We willen een einde aan de arrogantie, aan de gedachte dat er niets is om voor te strijden.

Er komt een tijd dat kinderen aan hun grootouders vragen: Is het écht waar dat mensen vroeger dieren aten?
Ik hoop dat ik dat meemaak en dat ik moet antwoorden: Ja dat is echt waar.
En dat deze kinderen stomverbaasd zullen vragen: En jij dan? Heb JIJ ook dieren gegeten?
En dat ik tot mijn schaamte moet zeggen: Ja ik ook…
Ik hoop dat die tijd komt.. Dat die tijd komt dat mensen met schaamte proberen uit te leggen dat het normaal was, dat je niet beter wist, maar dat je ook weet dat het onbegonnen werk is, dat je daarmee jezelf alleen maar schuldiger maakt in de ogen van het kind.
Kinderen zullen vragen: deed je dan niks? Wanneer stopte jij met dieren eten? Wat deed jij aan dat zinloze geweld?
Blijf je dan vol schaamte, of kun je zeggen dat je onderdeel bent geweest van de beweging die dieren heeft bevrijd van zinloos geweld?

Het gaat niet om het eten van dieren alleen. Het gaat om al het gebruik van dieren. Vandaag houden we daarvoor een stille tocht, en morgen gaan we verder met onze strijd. Onze strijd tegen zinloos geweld. En we zullen weerstand krijgen. Wat we doen zal ons niet in dank worden afgenomen. Maar de kinderen van de toekomst weten beter. En de slachtoffers, zij zijn ons dankbaar.