Inhoud
'In het licht van onze zaklampen'
November. Vergassingstijd op de nertsenfokkerijen. Het is halftwee ‘s nachts. We lopen langs het fietspad in het buitengebied van Langemark. In het maanlicht doemt het silhouet op van de oude steenbakkerij. Het lijkt wel een oorlogsruïne. In deze bunkerachtige constructie worden duizenden nertsen gefokt voor de bontindustrie.
Het is ons tweede bezoek aan de bontfokkerij te Langemark. Anderhalve maand geleden hebben we hier beeldopnames gemaakt. Pijnlijke beelden van lijdende dieren in kooien, op elkaar gepropt in een smerig oud gebouw. In de nestkisten waar de dieren geacht worden te slapen stapelt de viezigheid zich op. Sommige nestkisten zijn tot over de helft gevuld met uitwerpselen. Onder de kooien, op de vloer, nog meer stront. De stank in de fokkerij is niet te harden. Vliegjes zwermen rond je hoofd. In deze hallucinante omgeving brengen de nertsen van Langemark hun miserabele leven door.
Toen we in november opnieuw de fokkerij binnen kwamen, waren we voorbereid op de viezigheid en de stank. Maar wat we nog meer aantroffen bij ons tweede bezoek overtrof onze ergste verwachtingen. Een hels concert van gekrijs en gepiep galmde door de steenbakkerij. De nertsen waren een stuk groter geworden sinds de vorige keer.
Overal om ons heen waren vechtpartijen aan de gang. De nertsen, van nature solitaire dieren, werden gek van elkaars aanwezigheid en vochten op leven en dood voor een stukje territorium. Veel dieren zagen er gehavend uit. Kale staarten en huidletsels blonken luguber in het licht van onze zaklampen. We zagen verschillende nertsen met toegetakelde staarten. Er zat geen huid meer op. Andere nertsen hadden open wonden met een smurrie van bloed, uitwerpselen en andere viezigheid erin.
Terwijl onze cameraman zich haastte om deze trieste ellende vast te leggen, ging ik op de uitkijk staan aan het uiteinde van de fokkerij. Daar bevond zich de werkplaats waar de dieren gepelsd worden. Er brandde licht in de werkplaats. Door een raampje zag ik een grote vrieskast waarin de kadavers van gevilde dieren worden gedumpt. De motoren van de koelinstallatie ronkten op volle toeren. Wellicht zat de vriezer in deze tijd van het jaar stampvol. Behalve het lawaai van de installaties was het rustig op de plek waar ik stond. In dit gedeelte van de fokkerij waren de kooien al leeg gehaald. Ik hoorde enkel nog het gekrijs van de nertsen verderop.
De bedwelmende stank van urine en stront, het gepiep en gekrijs van dieren die geen kant op kunnen, de gedachte aan de gepelsde kadavers in de vriezer… het begon te duizelen in mijn hoofd. In de duisternis zocht ik steun op de rij kooien achter me. Mijn hand raakte iets harigs en koud. Ik deed mijn zaklamp aan en ontdekte een dode nerts bovenop een kooi. Hij was niet de enige. In de straal van mijn lamp zag ik lange rijen dode nertsen liggen. De dieren waren eerder op de dag vergast.
Arm dier. Jouw huid wordt straks rond iemands nek gedrapeerd. Iemand met een koud geweten die een warme jas wil.
Wat een droevige aanblik was dat. Koude rillingen liepen over mijn rug. Achter mij hoorde ik het angstgekrijs van levende nertsen. Voor mij zag ik de rij vers vergaste nertsen. Hun dode ogen leken gevuld met vraagtekens over de zin van dit alles. Machteloos en ontredderd streelde ik een nertsenhoofdje. Het voelde koud en stijf aan. Ik keek in de ontzielde ogen van het dier en legde een belofte af.
“Ik neem jouw verhaal mee naar buiten, kleine nerts. Een verhaal van verborgen leed en mishandeling. Ik ga de wereld vertellen wat een afschuwelijke plek dit is. Ik zal verantwoordelijken en beleidsmakers met dit onrecht confronteren tot heel deze ziekelijke bontindustrie voorgoed verboden is. Dat beloof ik je.”
Nadine Lucas
Voorzitter Animal Rights
