Inhoud
Het ware gezicht
Regelmatig breng ik een “bezoek” aan zuivelbedrijven, varkenshouders, kippenboeren… Ik wil met eigen ogen zien hoe deze dieren “leven” in afgesloten, donkere stallen. Iedere keer weer gaat het mijn voorstellingsvermogen te boven wat ik aantref in deze ruimtes. Plofkippen meer dood dan levend, letterlijk onder hun eigen gewicht bezweken, kalfjes geïsoleerd van hun moeders, opgesloten in plastic kisten, varkens welhaast op elkaar gestapeld, gevangen tussen beton en metaal, biggetjes op smerige vloeren omringd door reeds bezweken broertjes en zusjes.
En dan de stof en de stank in deze stallen. Een welhaast ondraaglijke, verstikkende ammoniak damp die je naar adem doet snakken en die je het zicht beneemt. Steeds weer. Eenmaal binnen of op een terrein laat ik mijn camera spreken. Uit angst voor mijn apparatuur heb ik niet altijd mijn beste apparatuur bij me, de beelden zijn echter niet minder veelzeggend.
Verscholen achter mijn lens verdring ik op die momenten mijn emoties. De pijn, de tranen. Die komen pas thuis, wanneer ik het materiaal bekijk en bewerk. Dan komt de klap! De boosheid en het verdriet over zoveel onrecht! Dieren, voelende wezens, die net als jij en ik recht hebben op liefde, warmte, genegenheid, licht en vrijheid maar het nooit krijgen. Hun lot staat altijd vast…
Ook fotografeerde ik recent de Aapjes in het Biomedical Primate Research Centre (BPRC) in Rijswijk, bij mij om de hoek. Horror om de hoek zoals ik het typeer.
De aapjes zitten verscholen achter een brede, dichtbegroeide haag van brandnetels en doornstruiken, opgesloten achter staal- prikkel- en schrikdraad… In dit “centrum” worden de ruim 1500 apen - Java-apen, rhesusapen, penseelaapjes - dagelijks blootgesteld aan dierproeven!
Hierbij een kleine impressie van mijn beeldmateriaal van de afgelopen twee jaar.
Het ware gezicht!
Remco Stunnenberg
