Inhoud
Kippen filmen, kippen redden
Als ervaren activist denk je na al die jaren dat weinig je nog kan raken. Je hebt al zoveel leed gezien dat je er bijna ‘gewend’ aan geraakt bent. Ik ben dagelijks op de computer bezig met foto’s en video bewerken, uren na elkaar zie ik beelden van gemartelde, gewonde, en verwaarloosde dieren. Geen leuk werk, maar deze beelden de wereld insturen is nu eenmaal belangrijk. De waarheid moet aan het licht komen.
Ik scherm mezelf af voor het dierenleed, zodat ik nog lang op een gezonde manier activist kan zijn voor de stemlozen. Soms komt er echter iets door het pantser heen, dat ik rond mezelf gebouwd heb. Soms is het dierenleed zo erg, dat je tot in het binnenste van je hart geraakt wordt. Zo was het ook in de ‘horrorschuur’, waar we leghennen gefilmd hebben die opeengepakt zaten in kooien.
Stel je voor; je komt binnen in een gebouw waar 160.000 kippen in kooien zitten, verdeeld over 3 verdiepingen. Het gebouw loopt door tot zover je kunt zien. Een oorverdovend lawaai, overal opwaaiend stof, duizenden oogjes staren je aan. 'Wie ben je?' 'Ga je ons kwaad aandoen?' Je hebt een camera bij de hand om het dierenleed vast te leggen. Je weet niet waar je eerst moet kijken, want overal is wel iets te zien, en je moet duizenden kippen inspecteren. Er komt van alles voorbij: kale kippen, dode kippen, half vergane kippen, kippen met wonden, gezwellen, overal uitwerpselen, dood en verderf. Een ware hel.
En dan komt het ergste: sommige kipjes staren je aan, recht in je ogen. Ze kijken je aan met een vragende, onderzoekende blik. Ze weten dat je anders bent, je bent geen brute werknemer die de eieren komt ophalen of dode kippen verwijderen. Je loopt heel voorzichtig door de gangen met je camera. Je probeert de beelden vast te leggen zodat de buitenwereld weet wat zich afspeelt achter gesloten deuren. Andere kipjes staan op bezwijken, de omgeving is dermate hard dat ze het niet lang meer zullen volhouden. Ze kwijnen weg, met een gebroken pootje, diarree of een andere aandoening. Ze zullen een langzame dood sterven, en niemand zal hen helpen.
Die wetenschap is erg zwaar om te dragen. De dag na het onderzoek zink ik weg in een heel donkere plaats, en mijn emoties worden me te veel. Al die zieltjes die ondraaglijk lijden, het onrecht raakt me als een slag van de hamer. Ik kan mezelf er niet toe bewegen om de beelden te bekijken, ik kan de horror niet meer verdragen. De beelden staan op mijn netvlies gebrand, mijn gedachten zijn ver weg.
Enkele weken na ons bezoek besluiten we om een aantal kippen weg te halen uit de horrorschuur. We willen een aantal dieren een nieuw leven geven, een leven als een normale kip. Pikken in het gras, achter insecten aanzitten, stofbaden nemen, in een boom slapen, kortom: hun natuurlijke gedrag uitoefenen.
Met het Rescue Team van Animal Rights zorgen we ervoor dat de kippen uit de kooien gehaald worden en in transportkratjes naar hun nieuwe thuis worden gebracht. Heel voorzichtig geven we hen water, voedsel en medische zorg. De kipjes passen zich snel aan, al zie je dat ze zwaar beschadigd zijn. We voelen ons gelukkig, wetende dat deze dieren het goed zullen hebben hier.
Met deze symbolische actie willen we een statement maken: we willen niet dat dieren opgesloten zitten in kooien. De kooien moeten leeg, dieren zijn niet gemaakt om ons van vlees, melk of eieren te voorzien. Een plantaardige levensstijl is goed voor jezelf, voor het milieu, en uiteraard het beste voor de dieren. Dit leed is niet meer van deze tijd. We willen een verbod op dit soort praktijken. Dit moet strafbaar worden. We willen bovendien dat de democratie haar werk kan doen: de meeste mensen zijn tegen dierenleed. Het wordt dus tijd dat politici luisteren naar de bevolking en wetten uitvaardigen om dieren te beschermen. We willen dat er dringend werk wordt gemaakt van betere statuten voor dieren.
Kippen zijn intelligente dieren. Ze kunnen tellen, ze herkennen verschillende mensen, ze kunnen anticiperen op iets wat in de toekomst ligt. Moederhennen vertonen bovendien empathie tegenover hun kuikens. Ze verdienen onze bescherming, samen met andere dieren die gebruikt en misbruikt worden in de veeteelt. Geen enkel dier verdient het om weg te rotten in een kooi, zonder zorg, zonder een greintje respect. Ik eet zelf al 17 jaar geen vlees meer, en eieren heb ik ook niet nodig. Ik ben perfect gezond, en dat zonder dierlijke producten. Het is heel makkelijk, iedereen kan het.
Lees hoe je dierlijke producten kunt vervangen.
Benoit van den Broeck
Campagnecoordinator
