Kunstmatige intelligentie maximaliseert uitbuiting van varkens

Varkens zijn nieuwsgierige en intelligente wezens. Ze wroeten graag in de aarde, zoeken hun eigen voedsel en houden ervan om uitgedaagd te worden. Dat is hun natuurlijke gedrag. Als ze hun natuurlijke gedrag niet kunnen vertonen, zoals in de kale, dichtbevolkte hokken van de vee-industrie, raken ze gefrustreerd. Een van de manieren waarop die frustratie tot uiting komt is het bijten in de staarten van soortgenoten. En dat veroorzaakt pijnlijke wonden en infecties.

Het routinematig couperen van varkensstaartjes, om het bijten tegen te gaan, is al decennialang verboden, maar gebeurt in de praktijk nog steeds. Undercoverbeelden van Animal Rights uit 2018 bevestigden dit nogmaals. Het is een vreselijk pijnlijke en verminkende ingreep.

De kans bestaat dat er binnenkort een einde komt aan het staartbijten en dus aan de brute praktijk van het couperen. Maar niet door varkens te laten wroeten, graven en spelen of door een ander voor de hand liggende verbetering in hun leefomstandigheden, maar door het inzetten van kunstmatige intelligentie. Twee recente wetenschappelijke projecten zetten in op algoritmes die het welzijn van de dieren zou moeten verbeteren.

Onderzoekers van de universiteiten Teagasc (Ierland), Aarhus (Denemarken) en Leuven (België) kunnen binnenkort voorspellen of varkens gaan staartbijten of niet. Dit doen ze door het detecteren van afwijkend gedrag in een project genaamd TailBiteAdvice. Een tool zal het voor varkenshouders mogelijk maken om in te grijpen wanneer er bijtgedrag optreedt.

Eerder deze maand werd bekend dat wetenschappers van de Universiteit van Kopenhagen erin geslaagd zijn om op basis van de geluiden die varkens maken een systeem te ontwerpen dat hun emoties identificeert. Geschreeuw en gepiep bleek bijvoorbeeld meer voor te komen in een negatieve context. Een andere ‘baanbrekende’ conclusie uit het onderzoek was dat zogen door de varkens als ‘een positieve context’ wordt ervaren en het transport of slachthuis als een ‘negatieve context.’ Je kunt je er iets bij voorstellen.

Volgens de onderzoekers zijn ook deze resultaten een belangrijke stap voor het welbevinden van de dieren: de varkenshouder kan, wederom, met behulp van dit systeem sneller ingrijpen wanneer er negatieve emoties worden gedetecteerd.

Het is een bizarre en verontrustende trend dat kunstmatige intelligentie het ‘prettiger’ moet maken voor varkens om opgesloten te zitten en uitgebuit te worden. Wanneer het welbevinden van de dieren daadwerkelijk het doel van dit soort projecten was, zou de conclusie zijn dat al deze technologische innovaties overbodig zijn. Staartbijten is een normale reactie op een abnormale situatie. Als je de onderliggende oorzaak van frustratie en verveling wegneemt, verdwijnt ook de neiging tot bijten. En wanneer varkens niet in een overvolle vrachtwagen of in een slachthuis staan, zullen ze het ook niet uitgillen. We gebruiken ook geen algoritmes die moeten bepalen of een hoog blafje van een hond betekent dat hij liever niet geslagen wordt.

Deze dystopische ontwikkelingen in de intensieve varkenshouderij dienen slechts de belangen van de varkenshouders. Al het ‘hinderlijke’ gedrag moet worden voorkomen om de productie optimaal te houden en het houden van absurde aantallen dieren op kleine oppervlaktes moet zo soepel mogelijk kunnen verlopen. Tegelijkertijd wordt de consument misleid: ‘Koop met een gerust hart dit stukje varkensvlees, ons algoritme heeft er streng op toegezien dat ze haar pijn en frustraties niet heeft weten te uiten.’

Dieren zijn individuen met recht op leven en welzijn en de vee-industrie doet hun vreselijk leed aan. We kunnen inderdaad kunstmatige intelligentie en honderden miljoenen euro’s inzetten om te zorgen dat varkenshouders niet geconfronteerd worden met de gevolgen van dat leed. We zouden ook gewoon kunnen ophouden met ze te fokken, uit te buiten en te slachten.