Minister Grapperhaus onschendbaar voor gewone burger

De rechercheofficier begint zijn betoog met het in twijfel trekken of de minister deze uitlatingen daadwerkelijk heeft gedaan: “hij heeft in elk geval in de media een deel daarvan sowieso ontkend”. Degene die de uitspraken optekende voor de varkenssector, weersprak die ontkenningen in de media al eerder en dit werd ook in de aangifte vermeld. Het is algemeen bekend dat diverse leden van dit kabinet regelmatig grote moeite hebben met herinneren van wat gedaan of gezegd is.

De rechercheofficier vervolgt met: “van opruiing tot het plegen diefstal is geen sprake nu de minister zich juist uitspreekt tégen het omgooien van auto’s (vernieling) en meteen aangeeft dat ze (de activisten) de auto zelf mogen komen ophalen. Van enig oogmerk tot toe-eigening is dus geen sprake (ook niet tijdelijk).”
Zijn verdediging is dus dat de minister niet oproept (wij gebruikten het woord opruiing niet in de aangifte) tot diefstal omdat hij zich uitspreekt tegen vernieling? Als wij de auto van de rechercheofficier op een platte kar laden met de boodschap dat hij hem zelf weer op kan komen halen, is dat geen oogmerk tot toe-eigening, maar toe-eigening! Het feit van toe-eigening is niet afhankelijk van de duur van de toe-eigening, noch van de belofte dat het toegeëigende weer op te halen is.

Ook bij zijn tweede punt moet de rechercheofficier zich in vreemde bochten wringen om de minister vrij te pleiten: “van opruiing tot mishandeling is geen sprake nu de minister niet oproept tot het op korte afstand bespuiten van het lichaam van de activisten oid. Het van een afstand natspuiten van activisten met een hogedrukspuit om ze te verjagen levert - zeker in de context van het wederrechtelijk, althans zonder voorafgaande toestemming, betreden van een perceel door die activisten - immers geen mishandeling op.” Nee, de minister noemt helemaal geen afstand, ook niet “van een afstand”. Dat komt voort uit de fantasie van de rechercheofficier zelf.

Ten derde beweert hij: “Van aanzetten tot haat tegen, discriminatie van of gewelddadig optreden tegen dierenrechtenactivisten is (mede gelet op hetgeen hiervoor is overwogen) geen sprake.” Dit is op geen enkele wijze een motivatie van zijn oordeel. Wat “hiervoor is overwogen”, en “overwogen” is al een veel te groot woord voor de simplistische redenaties van deze rechercheofficier, gaat over oproepen tot diefstal en aanzetten tot geweld. In de tweets die in de aangifte genummerd zijn als 5, 7, 9, 10, 15, 19, 21, 25, 26 en 31 laat de minister zich uiterst beledigend, laatdunkend en dreigend uit over dierenrechtenactivisten, maar daar gaat de rechercheofficier niet op in.

De rechercheofficier voegt op dit punt nog toe: “Bovendien is het zeer de vraag of het aanhangen van het ‘dierenrechtenactivisme’ kan worden beschouwd als een levensovertuiging in de zin van het Wetboek van Strafrecht.” Onze advocaat heeft dit in de aangifte duidelijk uitgelegd: “Mijn cliënten delen en koesteren één geheel aan fundamentele opvattingen over de manier dat mens en niet-menselijke dieren zich tot elkaar verhouden en hoe met alles dat leeft op de aarde door de mens dient te worden omgegaan. Zij delen anders gezegd een levensovertuiging in de zin van artikel 137c e.v. Sr.” Dat is iets anders dan het neerbuigende “aanhangen van het ‘dierenrechtenactivisme’”. Een recente uitspraak in Engeland erkende juist ethisch veganisme als een levensovertuiging.

Het zou in een rechtszaal niet moeilijk zijn om gaten te schieten in het kruiperige betoog van deze rechercheofficier en aan te tonen dat Ferdinand G. wel degelijk oproept tot diefstal, aanzet tot geweld en zich uiterst beledigend, laatdunkend en dreigend uit over dierenrechtenactivisten. De minister misbruikte zijn ministerieel gezag door voor een volle zaal met veeboeren te suggereren dat deze misdaden ongestraft zullen blijven.

Deze zaak kan echter niet door ons voor de rechter worden gebracht. Nadat dat de rechercheofficier concludeert “dat er geen strafbare feiten zijn gepleegd door mr. Grapperhaus” voegt hij er snel aan toe dat als de uitlatingen “al strafbaar zouden zijn, dan zouden ze hebben te gelden als ambtsmisdrijven. Gelet op art. 119 Grondwet is het Openbaar Ministerie dan niet bevoegd daarover te oordelen. De beslissing over een eventuele strafvervolging is voorbehouden aan de Kroon en de Tweede Kamer.”

Dit houdt in dat omdat de uitspraken van G. als minister zijn gedaan en alleen de Kroon en de Tweede Kamer over vervolging van ministers kunnen beslissen, de aangifte van gewone burgers wordt afgewezen. Niet iedereen is gelijk voor de wet. De organisaties zetten daarom de aangifte om in een klacht bij de minister en verwachten excuses van hem voor zijn uitlatingen. De klacht mag niet door Grapperhaus zelf worden afgehandeld, maar moet door een van zijn ambtenaren volstrekt onpartijdig worden beoordeeld.

De heer Oosterhout, coördinator van een afdeling en jurist, vroeg onze advocaat begin februari of wij een formele of informele afhandeling wilden en of een gesprek of hoorzitting nuttig zou zijn. Hem is geantwoord dat wij een formele behandeling van de klacht willen en een gesprek nuttig kan zijn.

Eind februari laat hij vervolgens weten dat een beslissing over de klacht over Grapperhaus, die normaal binnen 6 weken moet plaatsvinden, is verdaagd tot uiterlijk 3 april.

Op 17 maart kregen we bericht dat er een hoorcommissie is samengesteld, waarvan twee leden niet werkzaam zijn voor het ministerie van Justitie en Veiligheid, die over onze klacht zal adviseren. De secretaris van de commissie zal contact met ons opnemen om een datum af te spreken om gehoord te worden. Gelet op de maatregelen rondom het coronavirus zal het voor de hoorcommissie eerst mogelijk zijn om een hoorzitting in te plannen op het moment dat deze maatregelen niet langer van kracht zijn. Over wat dit betekent voor de termijnen voor de klachtbehandeling, worden we nog nader geïnformeerd.

Op 11 mei kregen we bericht van de Directie Juridische & Operationele Aangelegenheden dat op 20 mei 2020 een hoorzitting mogelijk is. Wordt vervolgd.