Seksueel geweld tegen dieren

Animal Rights staat achter de conclusie dat het hypocriet is om de ene vorm van geweld tegen dieren strafbaar te stellen en tegelijkertijd andere vormen van misbruik te accepteren als ‘gangbare’ handelingen in de vee-industrie.

Wat Midas Dekkers in zijn betoog negeert is dat ‘onze’ veeboeren nog veel meer in de genitaliën en anussen van dieren steken dan hun “meest mannelijke deel” en dat deze praktijken volgens de huidige wet niet onder dierenmishandeling vallen. We hebben het dan vooral over kunstmatige inseminatie (KI).

Dekkers noemt de bestialiteitwet “letterlijk middeleeuws”, want in de middeleeuwen was seks met dieren verboden. Eind twintigste, begin eenentwintigste eeuw werd in veel landen vage wetgeving met betrekking tot ‘niet-reproductieve seks’ aangepast om consensuele (met toestemming van alle partijen) homoseksuele seks te decriminaliseren. Vaak verdween daarmee onopzettelijk het verbod op seks met dieren omdat men in het minder-verlichte verleden alle vormen van ‘onnatuurlijke seks’ op één hoop gegooid had.

De misdaad van seksuele handelingen met dieren moest vervolgens opgevangen worden met het meer algemene verbod op dierenmishandeling. Dit leidde, ondanks Middas Dekkers’ overtuiging, soms tot de afschuw en schaamte van het niet kunnen vervolgen van daders.

In 2004 ontstond in Nederland opschudding nadat een man die was betrapt op het hebben van seks met een pony, werd vrijgelaten omdat hij volgens de wet niets had misdaan. Minister Cees Veerman van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit kondigde aan stappen te ondernemen om deze activiteiten te verbieden. Hij en Minister van Justitie Ernst Hirsch Ballin worden echter ingehaald door de initiatiefwet van Harm Evert Waalkens (PvdA): De Wet van 4 maart 2010, houdende strafbaarstelling van het plegen van ontuchtige handelingen met dieren en pornografie met dieren (verbod seks met dieren).

“Artikel 254
Hij die ontuchtige handelingen pleegt met een dier wordt gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste een jaar en zes maanden of geldboete van de vierde categorie.” ¹

De oorspronkelijk voorgestelde term ‘seksuele handeling’ is vervangen door ‘ontuchtige handeling’, - een seksuele handeling die in strijd is met een sociaal-ethische norm - om zeker te stellen dat KI bij dieren er niet onder valt.

Toch stemmen bij de hoofdelijke stemming in de Eerste Kamer op 2 februari 2010 - 39 voor en 34 tegen - de leden van de fracties van de traditionele dierenuitbuiting-partijen CDA en VVD tegen.

In 2006/2007 is door senator Ludwig Vandenhove van de politieke partij sp.a getracht een verbod op seks met dieren in de wet vast te laten leggen: “Niemand mag seksuele handelingen, van welke aard ook, met dieren plegen.” Deze werd 17 januari 2007 door de Senaatscommissie Sociale Aangelegenheden geblokkeerd. Een week later echter heeft de Kamercommissie Volksgezondheid het verbod op seks met dieren wel goedgekeurd. Op voorstel van Magda De Meyer - eveneens sp.a - werd het verbod ingeschreven in de wet op het dierenwelzijn.

Hét argument tegen bestialiteit is dat een dier niet in staat is zijn toestemming of weigering voldoende duidelijk te maken, naar analogie met minderjarigen en wilsonbekwamen. Dieren kunnen niet praten - althans wij verstaan ze onvoldoende - en we kunnen dus niet of nauwelijks nagaan of een dier uit vrije wil meewerkt aan seksuele handelingen of dit slechts doet uit loyaliteit/afhankelijkheid/onderdanigheid/angst naar de ‘eigenaar’ toe.

Dit gebrek aan consensualiteit bestaat natuurlijk bij praktisch alles wat mensen met dieren doen.

De vlees- en zuivelproductie berust voor een groot deel op het met dwang inbrengen van objecten in de vrouwelijke genitaliën en het ‘aftappen’ van sperma bij mannetjes dieren. Kunstmatige inseminatie is een invasieve seksuele handeling. Zonder deze vorm van seksueel geweld tegen dieren zou veel van het goedkope vlees en zuivel in de supermarktschappen niet mogelijk zijn. In Nederland en België worden runderen, varkens, konijnen en kalkoenen kunstmatig zwanger gemaakt door rietjes met sperma in te brengen.

KI biedt de industrie de mogelijkheid om de gewenste genen op het gewenste tijdstip in te brengen. Als de moederdieren tegelijk baren dan is hun homogene nageslacht ook tegelijkertijd slachtrijp. Volwassen mannelijke dieren zijn in veel kleinere aantallen op veel minder locaties nodig omdat het sperma ingekocht (en ingevroren) kan worden.

Koeien kunnen in een zodanige cyclus zwanger gemaakt worden dat het proces van kalveren en melk geven hun hele korte leven bijna continu doorgaat. KI werd na de Tweede Wereld Oorlog dan ook eerst ontwikkeld in de zuivelindustrie en was tegen 1960 in de Westerse wereld de standaard.

In de Verenigde Staten werd het in de jaren 70 ook meer en meer gebruikt in de productie van kalkoenen om de lage vruchtbaarheid en de seizoensgebonden vraag - Thanksgiving, Kerst - te ondervangen.
Toen runderen en varkens steeds meer opgesloten werden in schuren en kooien in die schuren volgden deze sectoren al snel. Alleen voor kippen met hun enorme aantallen en hoge vruchtbaarheid is KI nog niet kosteneffectief.

KI is zo wijdverbreid in de industriële veehouderij dat, als het vanwege bezorgdheid over het dierenwelzijn (of -rechten) verboden zou worden, veel industriële vlees- en zuivelproductie van de ene op de andere dag tot stilstand zou komen.

Het probleem met bestialiteitwetten is dat deze uitgaan van de dader en zijn ongewenste handelingen. De dieren worden niet expliciet als slachtoffers aangeduid die morele overweging waard zijn. De verboden misdaad zou expliciet als 'seksueel misbruik van dieren’ moeten worden aangeduid. Het spreekt vanzelf dat ook kunstmatige inseminatie en het vergaren van sperma onder seksueel misbruik van dieren valt, hoe ‘gangbaar’ ook.

Het juridische onderscheid tussen KI en bestialiteit was dan ook geen uitgemaakte zaak. Het is het product van de lobbykracht van de vee-industrie. Om dierenartsen en veeboeren te vrijwaren van vervolging bedong deze bijna overal een algemene vrijstelling voor “geaccepteerde veehouderij-, landbouw- en veeteeltpraktijken of algemeen aanvaarde diergeneeskundige handelingen”.

Moderne veehouderijen zijn vlees-, zuivel-, of eier-fabrieken; de fokdieren zijn reproductie machines die gemicromanaged worden om hun vruchtbaarheid te maximaliseren. Het volume en de standaardisatie maken voor moderne boerderijen KI winstgevend. De voortdurende systematische wrede behandeling van dieren moet daarbij op de koop toegenomen worden. ¹

De co-evolutie van intensivering - meer dieren op minder oppervlak - en kunstmatige inseminatie maakt dat de twee onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. De concentratiekamp-stijl van dierenhuisvesting in de veehouderij heeft de KI-technologie in de eerste plaats kosteneffectief gemaakt en KI heeft op haar beurt de productiecapaciteit van de industriële veehouderij vergroot.

Door de flinterdunne winstmarges zijn de veeboeren die weerstand boden aan deze technologie en andere hoge-productiepraktijken nagenoeg verdwenen. Als gevolg hiervan heeft kunstmatige inseminatie in toenemende mate invloed op het leven van dieren, niet alleen rechtstreeks door onnatuurlijke, invasieve en vaak pijnlijke bevruchtingsmethoden, maar ook als ondersteuning van het hele agro-industriële systeem van weerzinwekkende praktijken.