Speciesisme

De Nederlandse grondwet zegt: “Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook, is niet toegestaan.” In België staat er iets vergelijkbaars: “Het genot van de rechten en vrijheden aan de Belgen toegekend moet zonder discriminatie verzekerd worden.”

De overgrote meerderheid van de inwoners van de Lage Landen zijn echter van deze “rechten en vrijheden” uitgesloten en worden allesbehalve “gelijk behandeld.” We hebben het dan natuurlijk over de dieren, vrij en in gevangenschap. De reden waarom aan hen zelfs de meest basale rechten worden onthouden, is dat ze behoren tot een andere soort dan Homo sapiens. De term voor deze vorm van discriminatie is speciesisme, of soortdiscriminatie.

Speciesisme is het verschil in behandeling of morele consideratie van individuen gebaseerd op hun soort-lidmaatschap.

Ter bescherming van individuele inwoners wordt in de meeste landen de lijst van eigenschappen waarop niet gediscrimineerd mag worden als maar langer. Naast de in de grondwetten genoemde categorieën gaat het dan bijvoorbeeld om: handicap/invaliditeit/medische toestand, (nationale) afkomst/oorsprong/etniciteit, leeftijd, seksuele geaardheid/gerichtheid/voorkeur, geslachtsidentiteit/-uitdrukking, veteranenstatus/militaire dienst, religie/gezindte, huidskleur, huwelijkse staat, zwangerschap/bevalling, genetische informatie, etc.

‘Soort’ komt in dit rijtje op geen enkele plek op aarde voor.

Speciesisme is, net als racisme, seksisme en andere vormen van discriminatie, een geloofssysteem waarin degenen met macht een grens trekken tussen hen en de minder machtige ‘anderen’ om de uitsluiting of het gebruik van die ‘anderen’ te rechtvaardigen. Dit geloof in de menselijke superioriteit, maar ook de verheffing van de ene diersoort boven de andere, wordt gebruikt om het exploiteren van andere wezens als, bijvoorbeeld, testsubject, entertainment, kledingstuk, of voedselingrediënt te rechtvaardigen.

Vroeger ontkende de mens dat andere dieren pijn kunnen voelen - en angst en vreugde - en dat ze hun eigen behoeftes, interesses en belangen hebben onafhankelijk van het nut voor de mens. Nu weten de meeste mensen beter, maar passen ze deze nieuwe realisatie nog steeds niet toe in hun omgang met andere dieren.

Sinds Darwin weten we dat er biologisch gezien geen essentieel verschil is tussen mensen en andere dieren. Waarom zou er dan een moreel verschil bestaan?

Rationeel weten de meeste mensen wel dat ze ook dieren zijn, maar ze vinden het moeilijk te bevatten dat er geen moreel-relevante reden is om andere dieren anders te behandelen dan mensen in overeenkomstige situaties. Mensen worden vanaf hun geboorte geconditioneerd om te oordelen over andere diersoorten gebaseerd op arbitraire menselijke meningen en voorkeuren, of de waarde en het nut die deze dieren voor hen vertegenwoordigen.

En het is zo eenvoudig: Geen enkel individu is iemand anders bezit; geen enkel individu is een middel tot een bepaald doel; behoren tot een bepaalde soort is geen morele factor.

Speciesisme tegengaan is vaak niet ingewikkelder dan de rechten van anderen respecteren en hen in hun waarde en met rust laten. Voor mensen betekent dat dat we ons bij al onze acties moeten afvragen wat het effect daarvan is op de anderen en vermijden hen schade te berokkenen, zover als mogelijk is.

Animal Rights wil dat alle dieren in Nederland, wild en in gevangenschap, als (staats)burgers, (rechts)personen en ingezetenen erkend worden en grondwettelijk verankerde rechten krijgen.

Beëindig speciesime!!!