Inhoud
Lamsvlees: een weerzinwekkende 'delicatesse'
Lamsvlees is een zogenaamde delicatesse die vooral in het voorjaar wordt gegeten. Het gaat om dieren die nog geen jaar oud mogen worden voordat ze naar het slachthuis gaan. De 'zuiglammetjes' zijn zelfs maar een aantal weken oud voordat ze gedood worden. Babydieren dus.
Wat is lamsvlees precies?
Doorgaans wordt het vlees van een dier dat minder dan een jaar oud is 'lamsvlees' genoemd. Een zuiglam is een lam dat zo jong is dat het nog bij de moeder drinkt: een 'zuigend' lam dus. Het Nederlandse lamsvleesseizoen begint in april met zuiglam: het jongste, 'malste' lamsvlees dat maar een paar maanden verkrijgbaar is. Een bekend voorbeeld hiervan is het 'Texels zuiglam'. Hoewel in bijvoorbeeld Frankrijk hele jonge zuiglammetjes worden geslacht, vanaf vier tot zes weken, heeft men in Nederland de gewoonte daarmee te wachten tot een leeftijd van tien weken. Dit komt niet uit overwegingen van 'dierenwelzijn', overigens. Hieraan wordt voorkeur gegeven vanwege "betere vlees/bot verhouding" en "meer smaak".1
Animal Rights vindt het bizar dat zelfs dieren van slechts enkele weken oud naar de slacht worden gebracht. "Een pasgeboren dier dat nog melk drinkt bij de moeder en dan al de keel wordt doorgesneden. Geen enkel dier wordt gespaard in deze meedogenloze industrie," aldus campagnecoördinator Anna Krijger.
Tot dertien weken drinkt het lammetje, als het dan nog leeft, bij de moeder. Vanaf de derde maand eten ze ook al een beetje gras en brood mee. Na ongeveer vier maanden voeden de lammeren zich volledig zelf met het gras in het weiland en brood. Na deze periode heten de lammeren 'weidelam'.2
Hoe zit het met schapen?
Er zijn zo'n 860.000 schapen in Nederland. Die worden vooral gehouden vanwege het vlees. Schapenvlees, vlees van een dier dat een jaar of ouder is, wordt in Nederland nauwelijks gegeten.1 Het vlees is dus veelal bestemd voor export.
Schapen kunnen van nature vijftien tot twintig jaar oud worden, maar vaak krijgen zij die kans niet omdat ze vroegtijdig geslacht worden. Niet alleen hun vlees, maar ook hun melk en wol leveren geld op. Veel mensen denken dat schapen 'nu eenmaal' wol produceren en dat ze wel geschoren moeten worden omdat hun vacht anders te dik wordt. Dit is niet het geval. Schapen die geschoren moeten worden zijn bewust zo gefokt door de mens. Van nature verliezen de schapen hun overtollige haren in de rui met het wisselen van de seizoenen.
Het scheren, en de handelingen die eraan voorafgaan, is erg pijnlijk voor de schapen. Vooral de Australische merinoschapen hebben het zwaar: zij zijn zo gefokt dat ze overtollige huidplooien hebben (en dus meer wol produceren) en die worden aan hun achterkant preventief losgesneden om te voorkomen dat vliegen daar eitjes in leggen. Zo'n 80% van de wol in Nederland is afkomstig van deze schapen.2 Wanneer de schapen minder wol gaan produceren zijn ze economisch niet meer 'rendabel' en gaan ze naar de slacht. Meestal zijn ze dan pas een jaar of zes.
Kies plantaardig
Geen enkel dier zou moeten lijden en sterven voor het plezier van de mens. Draag niet bij aan de vleesindustrie, kies plantaardig.
