Inhoud
De varkens keken mij recht in de ogen
Nu ik hier mijn ervaring en gevoelens tracht neer te schrijven over hetgeen ik heb meegemaakt en gezien in het slachthuis van Tielt, merk ik dat het voor mij zeer moeilijk is de juiste woorden te vinden om het onrecht dat de dieren hier wordt aangedaan zo waarheidsgetrouw mogelijk te verwoorden. Daarom denk ik dat de uitspraken ''er zijn geen woorden voor'' of ''niet in woorden te omschrijven'' hier wel op hun plaats zijn.
Om het toch om papier te kunnen zetten, zijn die eerste woorden die dan toch bij mij opkomen als ik aan deze plaats terugdenk: inhumaan, wreed, barbaars, gruwelijk, sadistisch, ongenadig, afschuwwekkend, angstaanjagend en zo oneerlijk...
De eerste dagen probeerde ik een afstand te houden tussen mij en die dieren omdat het te moeilijk was hun triestige en oneerlijke lot te aanvaarden. Al snel echter kwamen sommige dieren uit zichzelf naar mij toe en ik merkte dat ze er plezier in hadden elkaar een blijk van liefde en vriendschap te tonen.
Contact
Sommigen onder hen keken mij recht in de ogen, wat elke keer opnieuw een zeer pijnlijke confrontatie was. Ze zeggen wanneer je in iemand zijn ogen kijkt, je zijn of haar ziel ziet. Steeds opnieuw zag ik inderdaad een ziel, gevuld met pijn, angst en verdriet. Ze begrepen niet waarom dit onrecht hen werd aangedaan. Ze waren moedeloos en het was wreed om te zien hoe de meesten onder hen zich leken te hebben neergelegd bij wat hen te wachten stond.
Wat nog wreder was om te zien, waren de enkele dieren die het weigerden zich bij hun miserabele lot neer te leggen door weg te lopen of zichzelf te verdedigen. Zij werden extra hardhandig aangepakt op een manier die kleinerend en ronduit vernederend was.
Enkel duisternis en pijn
Waarom was dit nog moeilijker om te zien? Omdat deze voorvallen mij er steeds aan herinnerden dat deze dieren geen schijn van kans maken en hen elk recht op leven hardhandig wordt ontnomen. Ze worden geboren in een helse industrie waar ze niks meer zijn dan producten, en hun enige toekomstperspectief is dan ook op diezelfde manier te zullen sterven.
Deze dieren hebben enkel duisternis en pijn gekend in hun leven, en wanneer ze dan in deze hel aankomen, wordt hen ook hier geen enkel leed bespaard. Ze worden geschopt en geslagen, voortgetrokken, bij volle bewustzijn de keel overgesneden, stikken minutenlang in hun eigen bloed, verdrinken...tot ze allemaal het leven moeten laten. De enige troost die ik voor de dieren en mezelf had op zulke momenten, was de gedachte dat de dood hen misschien de rust zou brengen die ze in dit leven nooit gevonden hadden.
Samen sterk
Ik wil heel graag alle mensen bedanken die mij in deze periode gesteund hebben: mijn vriendin, mijn ouders, mijn broer, het team van animal rights, mijn vrienden. Maar ook alle veganisten en vegetariërs die me er steeds aan herinnerden dat ik niet alleen sta in deze strijd tegen het onrecht dat zovele dieren ter wereld wordt aangedaan.
We staan samen sterk om een betere wereld te creëren voor dier en mens, waar we respect hebben voor elkaar en naast elkaar kunnen leven, zonder dat de ene zich superieur voelt over de andere, en de mens andere dieren het meest waardevolle recht ontneemt waar we als mensen zelf zoveel waarde aan hechten: het recht op leven en geluk.
Undercoverman
