Inhoud
Brief van undercoverman Tom
Regelmatig zie ik mensen die zich inzetten voor een dier dat hulpeloos is en/of zichtbaar lijdt. Men voelt zich verantwoordelijk om het individuele dier te helpen. Over het algemeen hebben we er namelijk moeite mee een dier te laten lijden of te doden. Tegelijkertijd bestaat er een enorme blinde vlek voor het onzichtbare dierenleed waar we indirect dagelijks aan bijdragen. Ons consumptiegedrag zorgt immers voor het voortdurende dierenleed dat plaatsvindt in de vee-industrie. Men lijkt hierover totaal onverschillig, onwetend of men wil de waarheid niet weten. Dit is iets waar ik in mijn eigen omgeving vaak tegenaan loop. De belangrijkste reden voor het maken van het beeldmateriaal is om dit onzichtbare dierenleed zichtbaar te maken. Daarnaast hoop ik dat men zich bewust wordt van hun eigen aandeel in deze industrie (en hierin verandering aanbrengt).
Lees ook: Wie is die undercoverman van de eendenboerderijen?
Lees ook: De varkens keken mij recht in de ogen.
Het gaat niet om de individuele boer
Het gaat mij niet om het aanpakken van individuele boeren of werknemers. Het gaat namelijk niet om geïsoleerde incidenten waarbij de betreffende boeren verantwoordelijk zijn. Zij opereren binnen een systeem wat van begin tot het eind verkeerd is. Waar ik ook kwam, in welke sector dan ook, overal zag ik dierenleed. Er waren geen uitzonderingen. Dierenleed is inherent aan de vee-industrie.
Ik heb de verzwakte dieren in hun ogen aangekeken
In verschillende sectoren heb ik verzwakte dieren in hun ogen kunnen aankijken en het leed, de angst en stress van de individuen kunnen zien. Zo heb ik meerdere malen een vermagerd eendje verdrukt zien worden door soortgenoten die in paniek tevergeefs probeerden te vluchten. Kippen die zo extreem verzwakt waren, dat ze niet eens meer kónden vluchten.
Een ontveld biggetje wat de volgende dag nog met dezelfde verwonding rond strompelde, raakte mij diep. Hartverscheurend waren de momenten dat moedervarkens uit alle macht uit de kraamkooi wilden breken om hun afgepakte biggen terug te krijgen. Maar misschien nog wel vreselijker vond ik de moedervarkens die apathisch in hun kraamkooi naast hun (doodgeboren) biggen lagen.
Het is niet te bevatten
Dergelijke schrijnende gevallen spreken erg tot de verbeelding. Het zijn de individuen uit de vee-industrie. Toch was er iets wat mij elke keer zoveel zwaarder trof. Het moment dat ik een nieuwe stal binnenliep en de duizenden dieren zag zitten. Het is niet te bevatten. Het is zo deprimerend dat de dieren daar weken, maanden of jaren - vaak zonder daglicht - opeengepakt moeten zitten in smerige stallen totdat ze ‘op’ zijn of rijp voor de slacht. En dan te beseffen dat een boer vaak meerdere stallen heeft en dat Nederland vol staat met dergelijke stallen. Zo massaal en respectloos. Al die voelende individuen gedegradeerd tot productiemiddelen.
Graag had ik nog zoveel meer beelden willen schieten
Graag had ik nog zoveel meer beelden willen schieten, maar al dat leed ging steeds zwaarder op mij wegen. Ik kon de knop niet meer omzetten. Thuis heb ik de beelden weer grotendeels een plek kunnen geven, maar dat betekent niet dat ik mijn ogen sluit voor het dierenleed. Juist thuis kun je de belangrijkste strijd hiertegen leveren. Zoals zoveel mensen ben ook ik grootgebracht met een stuk vlees, kaas, zuivel en eieren. Het was normaal. Tot ik enkele jaren geleden beelden zag van de industrie waar deze dierlijke producten afkomstig van zijn.
Persoonlijk zou ik nooit een dier willen laten lijden of doden, maar door mijn consumptiegedrag gaf ik hier wel goedkeuring aan. Onverenigbaar. Vanuit morele redenen maakte ik de enige overgebleven ‘keuze’ om geen dierlijke producten meer te kopen of gebruiken. Ik hoop dat deze beelden hetzelfde effect op anderen zullen hebben. Veel mensen zien zichzelf als goed persoon, maar vertonen wel gedrag wat niet met dat beeld overeenkomt. Als je niet achter het onderdrukken, uitbuiten en misbruiken van dieren staat, zou je hier ook niet (indirect) aan bij moeten dragen.
Undercoverman Tom
