Inhoud
Ganzen redden in de 'killing fields' van de Hoeksche Waard
Zaterdagochtend in de Hoeksche Waard. Naar wekelijkse traditie rukken groepjes jagers uit om ganzen uit de lucht te schieten. De Hoeksche waard is een pretpark voor ganzenjagers. Waterrijke rustgebieden voor ganzen liggen er zij aan zij met productievelden. Elke ochtend stijgen de ganzen op uit onder meer het Hollandsch Diep en vliegen in grote groepen over de velden. In de lucht vormen ze een makkelijke prooi voor schietgrage macho’s die zich in hun vrije tijd heer en meester wanen.
Sinds kort zijn 'Animal Rights' en 'Vereniging Stop de Ganzenmoord' een samenwerkingsverband aangegaan. Gewapend met toeters en videocamera’s trekken we de velden in om de ganzen te waarschuwen. Onze tactiek blijkt succesvol te zijn. In groepjes rijden we langs de locaties waar de jagers actief zijn. Overal waar we opduiken komen jagers geïrriteerd het veld uitgelopen. Ze lijken hun hobby een stuk minder leuk te vinden wanneer er een camera op hen wordt gericht. Sommigen proberen hun ergernis te verbergen achter een lacherige houding. Ze maken grapjes en roepen ons spottende opmerkingen toe. Maar hun geweren blijven stil en het leven van de overvliegende ganzen wordt gespaard. Andere jagers bellen boos de politie op. Twee agenten kwamen polshoogte nemen maar constateerden dat wij geen wetten overtraden. Opnieuw hebben we de dood van heel wat dieren kunnen voorkomen. Helaas niet van allemaal.
In een weiland langs de weg zagen we een Canadese gans liggen. Het dier was geraakt door een slecht geplaatst schot. In gewonde toestand was de gans nog verder gevlogen, weg van de jagers, om neer te storten in een aanpalend weiland. Het werd muisstil in onze wagen. We stapten uit om te kijken of we nog iets konden doen voor het dier in het weiland. Maar de gans was dood. Ze lag in een plas bloed. Aan de sporen te zien had ze zich nog een eind voortgesleept over de grond, alvorens te sterven. Ik knielde naast het dier neer en legde mijn hand op het lichaam. De gans voelde nog warm aan. Deze grote sterke vogel was vanochtend opgestegen. In al haar schoonheid en volmaaktheid was ze met de andere ganzen mee over de velden gevlogen. Om in alle onschuld te genieten van het leven dat haar door Moeder Natuur werd geschonken.
Gevoelens van machteloosheid en diep verdriet gingen door me heen toen ik het dode dier in mijn armen nam. Wat een mooi wezen was het, deze gans. Wat voelde ze zacht aan. Zacht en toch sterk. Daarnet nog vol leven. Nu een afkoelend lijk. Een vertrouwd zinnetje dreunde door mijn hoofd: ‘Elk dier is een individu…’ De volle betekenis van deze woorden drong in alle intensiteit tot me door. Dit unieke wezen lag dood in mijn armen omdat een stelletje boeren en jagers beslist hadden dat er ‘te veel ganzen zijn en dat jagen zo’n fijne “sport” is’.
Hoeveel betekenis hebben statistische aantallen wanneer een dier zich eenzaam stervend door een veld sleept? Hoe kan een cijfertabel de angst, de pijn en de opzettelijke dood van welk levend wezen dan ook rechtvaardigen? In gedachten verzonken en met een gevoel van rouw stapten we terug in de auto. Vastberaden om nog vaak terug te keren naar de ´killing fields’. Zo vaak als nodig. Om elke gans te waarschuwen en te beschermen. Tot elk individueel dier het recht krijgt dat hem of haar toekomt. Het recht op leven.
Nadine Lucas
Voorzitter Animal Rights
