Inhoud
Grote bange ogen
Het is zes uur in de ochtend. We rijden naar het kalverslachthuis in Apeldoorn. We willen de laatste momenten filmen uit het leven van kalfjes die gefokt werden voor de vleesindustrie. Het is niet de eerste keer dat we bij een slachthuis filmen. Regelmatig stellen we ons in de vroege ochtenduren op bij slachthuizen om de aanrijdende veewagens te filmen.
De diverse slachthuizen waar we post vatten lijken sterk op elkaar. Ze zijn gelegen in wijken waar weinig mensen komen. Industrieterreinen, achterbuurten, sombere afgelegen plekken waar de dagelijkse dodenritten, de angstkreten van de dieren en de geur van bloed onopgemerkt blijven voor het publiek. Wat niet weet, wat niet deert. Zo houdt de vleesindustrie de illusie in stand dat haar producten op diervriendelijke wijze op het bord van de consument belanden.
Een dagje post vatten bij een slachthuis doorprikt snel elke illusie over diervriendelijk vlees.
Filmen bij het slachthuis
Een dagje post vatten bij een slachthuis doorprikt snel elke illusie over diervriendelijk vlees. Je kijkt in de ogen van angstige dieren in de langsrijdende vrachtwagens. Je hoort de kreten van dieren in doodsnood die uit het slachthuis weerklinken. Je snuift de wrange geur van bloed op die rond het terrein hangt. Het is geen prettige ervaring. Een dagje bij het slachthuis raakt je tot in het diepst van je wezen.
“Daar komt er één!” hoor ik mijn collega roepen. We springen in positie, camera’s in de aanslag. Een volgeladen vrachtwagen rijdt het terrein op. We laten de camera’s rollen en zoomen in op de kalfjes die door de stangen van de laadruimte heen naar buiten gluren. Grote bange ogen. Een laatste blik op de wereld die hen zo wreed behandelt.
Dier- en mensonwaardige industrie
Deze jonge kalveren hebben al een lijdensweg achter de rug. Weggerukt van hun moeders, opgegroeid in gesloten stallen, nooit de buitenlucht opgesnoven, nooit in het weiland gedarteld zoals jonge kalfjes normalerwijs doen, nooit geproefd van het malse groene gras. Met kunstmelk en wat bijvoer werden ze opgefokt voor de vleesindustrie. Tenslotte werden ze in de vrachtwagen gedreven die nu langs onze camera's het slachthuisterrein oprijdt.
Rond het middaguur lopen de arbeiders van de ochtendshift het slachthuis uit. Hun werkdag zit erop. Ze lopen ons met doffe onverschillige ogen voorbij. Hoe leeg is hun leven, afgestompt door het zware werk, blind en doof geworden voor het leed van de dieren die ze dag in dag uit doden. De vleesindustrie zuigt niet alleen de ziel weg uit de dieren maar ook uit de mensen die ze inhuurt om het vuile werk op te knappen.
Wij houden het voor bekeken. We hebben voldoende beeldmateriaal verzameld. We pakken onze spullen bij elkaar en rijden huiswaarts. Tijdens de rit zijn we zwijgzaam. De beelden van vandaag staan niet alleen op film maar zijn ook in ons geheugen gegrift. Een dagje post vatten bij het slachthuis laat je niet onberoerd. We vinden geen woorden om de emoties te omschrijven die nu door ons heen gaan.
Iedereen kan dierenlevens sparen
Met de beelden die we filmen bij diverse slachthuizen willen we zoveel mogelijk mensen het ware gezicht van de vleesindustrie tonen. Kijk naar onze beelden. Kijk in de ogen van de angstige dieren in de langsrijdende vrachtwagens. Twijfel je aan de echtheid van ons beeldmateriaal? Er is vast wel een slachthuis bij jou in de buurt. Ga een kijkje nemen. Luister naar de kreten van dieren in doodsnood die uit het slachthuis weerklinken. Snuif de wrange geur van bloed op die rond het terrein hangt.
De keuze is nu aan jou. Je hoeft geen deel uit te maken van deze gruwel. Met Plant Power informeren we mensen hoe eenvoudig de keuze is voor het enige echte ‘diervriendelijke’ alternatief. Wil je dierenlevens sparen? Kies voor plantaardige voeding!
Nadine Lucas,
voorzitter Animal Rights
