Stop de Slacht!

We krijgen soms de opmerking dat onze eis om alle slachthuizen te sluiten ‘niet realistisch’ is, dat we ons beter kunnen focussen op het ritueel slachten, omdat het veel inhumaner is. Waarom gaan we dan met de eis om ‘alle slachthuizen te sluiten’ de straat op?

We weten dat slachthuizen niet van vandaag op morgen zullen sluiten, en dat er nog voor een lange tijd vlees gegeten zal worden. Desalniettemin blijven we hoopvol, en we zien overal tekenen dat plantaardige voeding in de lift zit. Het aantal mensen dat vlees links laat liggen - gedeeltelijk of volledig - en het aantal mensen dat het consumeren van dierlijke producten walgelijk vindt, kent ongekende hoogtes. Steeds meer en meer mensen draaien de knop om, leggen de link.

De mars voor sluiting van slachthuizen is symbolisch. We willen tonen dat het anders kan. Over de hele wereld komen mensen de straat op voor een andere levensstijl. Een manier van leven die niet wreedaardig is. Wie ooit een slachthuis bezocht heeft, weet welke horror zich daar afspeelt. Er circuleren talloze filmpjes op het internet van moedige activisten die undercover gewerkt hebben in een slachthuis en gefilmd hebben hoe de dieren daar aan hun einde komen. Mijn collega en voorzitter van Animal Rights, Nadine Lucas, schreef onlangs een uitgebreid stuk op onze website dat in detail beschrijft hoe het er in slachthuizen aan toe gaat. Je kunt onze eis voor de sluiting van slachthuizen onredelijk of absurd vinden, maar in België en Nederland worden er elk jaar 800 à 900 miljoen dieren geslacht. Is dat niet ongelofelijk absurd?

Wie zich er even in verdiept komt tot de vaststelling dat er geen ‘humane’ manier is om dieren te doden. In onze productiemaatschappij waar het maximaliseren van de winst primeert, met zo weinig mogelijk middelen en personeel een grote omzet draaien, is er weinig aandacht voor het leed van dieren. Overal worden er incidenten vastgesteld, zelfs in biologisch gecertificeerde slachthuizen. Daarom richten we ons niet op het ritueel slachten. Het dierenleed is een hardnekkig symptoom dat overal in de vleesproductie voorkomt. Dierlijke producten waar geen leed mee gepaard gaat bestaan gewoon niet.

Het probleem kan soms overweldigend groot lijken. Je hebt soms het gevoel dat het een hopeloze strijd is. Vlees en dierenleed zijn immers alomtegenwoordig. Voor de dieren in het slachthuis eindigen hebben ze al een heel traject afgelegd in de fokkerijen waar het dierenleed mogelijk nog erger is. Dieren leven er opeengepakt in hun eigen uitwerpselen, tussen dode soortgenoten, in een ammoniakstank waar je nauwelijks kunt ademen. Deze omstandigheden lokken agressie uit, de dieren kunnen niet vluchten uit hun benarde situatie en worden er letterlijk waanzinnig. Een leven in de hel.

Ik ben persoonlijk enorm blij dat ik me kan inzetten voor Animal Rights. Ik heb een uitlaatklep gevonden om mijn woede en frustratie omtrent dierenleed te ventileren. Het is belangrijk dat je niet blijft zitten met je emoties. Veel mensen worden depressief als ze geconfronteerd worden met dit overweldigend onrecht. Ik niet. Het wakkert mijn motivatie aan, ik wil altijd maar meer doen, effectiever te werk gaan, het dierenleed zichtbaar maken, mensen informeren en sensibiliseren. Ik weet dat kennis macht is, en het verspreiden van informatie is dan ook ons sterkste wapen tegen het georganiseerde dierenleed. We blijven filmen, we blijven artikelen schrijven, we blijven onze Plant Power brochures over plantaardige voeding uitdelen, we blijven actief op sociale media. We doen alles wat we kunnen.

Animal Rights kent meer en meer succes, en daar put ik mijn kracht uit. Samen met een hoop andere mensen op straat komen voor een wereld zonder slachthuizen vind ik fantastisch. Het geeft mij het gevoel dat ik niet alleen ben, dat er hoop is. Samen staan we sterk, en dat signaal willen we ook geven aan de buitenwereld.

Benoit van den Broeck
Campagnecoordinator Animal Rights