Niet eerder gepubliceerde beelden slachthuis Gosschalk: ook 'verdoofde' slacht is een hel

Veel consumenten denken dat verdoofd slachten ‘pijnloos’, ‘snel’ en ‘humaan’ gebeurt. Maar hoe gaat het er werkelijk aan toe in een slachthuis? Niet eerder gepubliceerde undercoverbeelden uit slachthuis Gosschalk in Epe tonen aan dat een dier na de bedwelming nog steeds bij bewustzijn is, elektrische schokken krijgt en wordt geslagen met de takelketting. Van pijnloos, snel en humaan doden is geen sprake, ook niet bij ‘verdoofde’ slacht.

In de beelden hieronder, die Varkens in Nood met Animal Rights heeft gedeeld, zien we hoe een waterbuffel nog steeds bij kennis is nadat de medewerkers van het slachthuis denken dat het dier is bedwelmd. De waterbuffel, die voornamelijk wordt gehouden voor de productie van mozzarella, is net als de koe slachtoffer van de intensieve zuivelindustrie. Zodra het dier niet meer genoeg melk produceert, is het niet meer rendabel en moet het naar het slachthuis. Eerder publiceerde Animal Rights al undercoverbeelden uit een melkveebedrijf. Daarop was te zien hoe een kalfje na de geboorte bij de moeder wordt weggehaald en hoe de koeien geslagen worden.

Twintig dagen is er undercover onderzoek gedaan in slachthuis Gosschalk. Vorig jaar werden er al beelden van deze actie gedeeld door Varkens in Nood. Hierop was te zien hoe de dieren gruwelijk werden mishandeld. Naar aanleiding van deze campagne is het slachthuis twee maanden gesloten geweest, daarna mocht het 'onder strenge voorwaarden' van de NVWA weer open.¹ De beelden die Animal Rights nu publiceert zijn afkomstig uit hetzelfde onderzoek.

Dat er inmiddels 'verbeteringen' zijn doorgevoerd bij Gosschalk betekent op geen enkele manier dat er structurele wantoestanden worden voorkomen. Campagnecoördinator Anna Krijger: "Iedere dag worden er in Nederland 1,8 miljoen dieren op hoge snelheid geslacht. Mislukte bedwelmingen en ernstig dierenleed zijn hierdoor onvermijdelijk. Niet alleen bij Gosschalk, maar bij alle slachthuizen."

De NVWA legt jaarlijks honderden waarschuwingen en boetes op aan slachthuizen die overtredingen begaan.² Animal Rights is daar niet van onder de indruk. "De meeste 'straffen' werden opgelegd voor overtreding van hygiëneregels. Bovendien is het een illusie te denken dat de NVWA voldoende zicht heeft op 1,8 miljoen slachtingen en naar behoren kan handhaven," aldus Krijger.

Aangekomen in het slachthuis staan de dieren te wachten in een grote stal. Vervolgens worden ze naar een smallere ruimte gedreven waar ze achter elkaar komen te staan. Een voor een lopen ze onder een luik door dat achter hen dichtvalt.

Het dier wordt vastgezet in een fixatiebox en vervolgens ‘bedwelmd’ doordat een pen in het hoofd wordt gedreven. Het dier zakt in elkaar. Het is nu hersendood: het hart klopt nog wel, maar de ademhaling is gestopt. Het dier is buiten bewustzijn en zou nu niets meer moeten voelen. Tenminste, als alles ‘goed’ gaat.

In de fixatiebox wordt het dier vervolgens een stukje naar beneden geduwd zodat het in de zogenaamde immobilisatiebak glijdt. De elektroden in deze bak worden onder stroom gezet en hiermee worden eventuele stuiptrekkingen van het dier gestopt, vandaar ‘immobilisatie’.

Een medewerker haakt de takelketting om de achterpoten van het dier en hangt deze aan de ‘jacobsladder’ die vervolgens het geketende dier naar de 'steker' brengt. Deze medewerker snijdt beide halsslagaders van het dier door. Het dier bloedt leeg ('verbloedt') en is dan echt dood. Daarna kan het ‘ontleden’ van het lichaam beginnen.

Als het dier na de bedwelming bijvoorbeeld nog ademt, kreunt of oogreflexen heeft, is het niet hersendood. Wanneer de medewerkers twijfelen of het dier nog bij bewustzijn is, moet er volgens de regels onmiddellijk een 're-stun' plaatsvinden: de slagpen wordt opnieuw op het hoofd gezet.

Het komt voor dat een dier nog bij bewustzijn is nadat het bedwelmd is. Dit is te zien in de undercoverbeelden uit het slachthuis Gosschalk die Varkens in Nood met Animal Rights heeft gedeeld. In onze video is eerst te horen hoe een medewerker van het slachthuis toegeeft dat het bedwelmen van waterbuffels met regelmaat misgaat.

Slachthuismedewerker: "Het kan wel hoor, dat er soms slecht geschoten is. Met die horens, die grote zwarte die ze op het einde wel eens doen. Heb je die opgehangen? Het beste is een jachtgeweer op de kop zetten."
Undercovermedewerker: "Want ze hebben zo'n dikke schedel, dat is het meer."
Slachthuismedewerker: "Precies. En ik heb wel eens gezien dat die daar hangen, en dat die nog zat te ademen door z'n neus. En vind ik wel een beetje jammer. Het is wel een beetje sneu, maar ja, je moet wel doorslachten."

Dat waterbuffels moeilijk te verdoven zijn, is overigens bekend bij de NVWA. In een bijlage van de richtlijn 'Toezicht op welzijn van hoefdieren en gekweekt wild in slachthuizen' staat: “In Nederland worden op een beperkt aantal slachthuizen waterbuffels ter slachting aangeboden. Het bedwelmen van deze dieren stuit echter met regelmaat op problemen. Deze problemen worden veroorzaakt door de bouw van de schedel die sterk afwijkt van de schedel zoals we die kennen van onze runderen.”¹ Deze uitleg van de NVWA geeft al aan dat het bedwelmen van waterbuffels regelmatig misgaat en dat hier ongetwijfeld heel veel leed mee gepaard gaat.

De volgende dag is het raak. Onwillige waterbuffels worden van de stal door de smalle gang gedreven. Daar moeten ze op een rijtje staan wachten tot zij aan de beurt zijn. De dieren willen niet, proberen weg te komen. We zien hoe medewerkers de waterbuffels met stokken slaan om ze te corrigeren.

Op de beelden is te zien dat een waterbuffel die in de immobilisatiebak ligt adem haalt. Er verschijnen wolkjes uit de neus. De bak is al meerdere keren onder stroom gezet. De undercovermedewerker en toeziend animal welfare officer merken op dat het dier niet buiten bewustzijn is. “Het kan zijn dat ie nog leeft joh!”, roept de animal welfare officer. De man die de takelkettingen vast moet maken aan de achterpoten luistert niet wanneer hem herhaaldelijk wordt gezegd dat hij moet wachten. Dan verschijnt de medewerker met het zogenaamde bedwelmingspistool. We zien dat de man die het dier moest vastmaken waarschijnlijk uit frustratie de takelkettingen hard op het lichaam van de waterbuffel gooit. Vervolgens krijgt het dier voor de tweede maal een patroon in het hoofd. Dit keer is de bedwelming succesvol.

Op de beelden zien we dat angstige dieren hard worden geslagen in de laatste minuten van hun leven. We zien dat een waterbuffel meerdere keren elektrische schokken krijgt terwijl het dier nog bij bewustzijn is. We zien ook dat een medewerker de instructies van een animal welfare officer negeert wanneer hij hem meerdere malen zegt dat er gewacht moet worden. Het lijkt erop dat de medewerker de waterbuffel zonder ingrijpen bij bewustzijn aan de ‘steker’ wil overdragen. Het dier zou dan bij volle bewustzijn doodgestoken worden. Dat komt overeen met de uitspraken van een medewerker op de dag voor het incident: soms zijn de buffels nog bij bewustzijn. Dat is jammer, maar zoals de medewerker uitlegt, moet er wel 'doorgeslacht' worden. Ten slotte zien we dat de zware takelketting met opzet op de waterbuffel gegooid wordt.

Animal Rights campagnecoördinator Anna Krijger. “Deze beelden laten de keiharde realiteit zien achter misleidende termen als ‘humaan slachten’. Deze dieren staan doodsangsten uit en doorstaan vreselijke pijn. De minachting voor het lijden van de dieren is angstaanjagend.”

Zoals de slachthuismedewerker zelf al toegaf: het gaat vaker mis. Animal Rights heeft dankzij Varkens in Nood ook undercoverbeelden in handen van de 'bedwelming' van een stier. Ook deze beelden zijn afkomstig uit het slachthuis Gosschalk. Er zijn maar liefst zeven (!) schoten nodig voordat het dier uiteindelijk neergaat en dus hersendood is. Zeven keer wordt er een pen in het hoofd van de stier geschoten. Opnieuw geen humaan en snel einde, maar een lijdensweg die bijna niet voor te stellen is. In de video hieronder zijn de beelden te zien.

Ook voor de zuivelindustrie moeten dieren sterven: uitgemolken moederkoeien en 'overbodige' stieren komen altijd in het slachthuis terecht. Bij Animal Rights zijn we ervan overtuigd dat alle dieren recht hebben op leven en welzijn. Het leven van een waterbuffel is zo veel meer waard dan een hapje mozzarella. En het leven van een stier is zo veel meer waard dan een hapje yoghurt.

Er zijn inmiddels al ongelooflijk veel alternatieven voor zuivel. Alternatieven waar geen dier voor dood hoeft. Kies voor het leven, kies plantaardig.